Ik voel het niet! In tegenstelling tot de rest van Nederland. Er ligt inmiddels al een behoorlijk laagje ijs in de vaarten en meren, maar ik heb geen schaatskriebels.

Vanmiddag, toen we tijdens de middagpauze een rondje over het landgoed bij Stania State liepen ging het gesprek over schaatsen. Terecht natuurlijk met dat winterse weer en het ijs in de sloten. Ik keek naar het pad en zag een ATB-spoor. “Zaterdag kunnen we prima door het bos fietsen dus”, schoot er door me heen. Ja, ik ben meer bezig met fietsen dan met schaatsen. Erg hè?

En best wel raar ook. Want als er vroeger ijs lag, dan wist ik niet hoe snel ik me om moest kleden om het ijs op te kunnen. Kilometers maken op de ijsbaan en – zodra het kon – op het ‘buitenijs’. Rondjes van IJlst, via Bolsward, Workum en Heeg weer naar IJlst. Of van IJlst naar Stavoren, via Workum en Hindeloopen en dan met de trein terug. Wat een heerlijkheid, wat kon ik daarvan genieten!

Maar nu heb ik dus geen schaatskriebels.

Of onderdruk ik dat misschien? Is het een vorm van zelfbescherming om ervoor te zorgen dat ik de kop voldoende bij het werk hou? Het is nu al moeilijk om met dit mooie winterse weer niet vreselijk naar buiten-zijn te verlangen.

Of komt het omdat ik baal van mijn schaatsen? Mijn Zandstra’s die ik nu toch al een jaar of 15 heb. De schaatsen waar ik bij een paar kilometers al pijn in mijn voeten van krijg? De ontwikkelingen houd ik wel bij, ik weet wat er te koop is. Maar moet ik voor die paar keer dat het kan nieuwe schaatsen kopen? Eigenlijk we hè, die schaatsen gaan bij mij toch wel lang mee.

Maar eerst zaterdag op de ATB en dan zien we de rest van het weekend wel verder. Voor die tijd lukt het schaatsen zeker niet…. want ja; er moet ook gewerkt worden!