Op de pedalen

Al meer dan 20 jaar zit ik op een racefiets, of iets wat daarbij dicht in de buurt komt. In het begin in nogal een basistenue; racefiets, fietsbroek, wielrenhandschoenen, t-shirt, en stokken gestoken in gewone sportschoenen.

Vanaf het begin tot zo een 10 jaar geleden stonden bij mij die sportschoenen op gewone pedalen. Ook wel trappers genoemd. Die trappers bevielen altijd goed. Een nicht van mij ging echter over naar SPD-pedalen (van Shimano) en gaf aan dat haar dat beter beviel en kort daarna ging ik ook over op SPD. Wat een verbetering!

Maar de eerste keer testrijden met SPD-pedalen weet ik me ook goed te herinneren. Ik was voor in de straat aan het oefenen met in- en uitklikken en dat ging goed. Dus besloot ik op de fiets erop uit te gaan; onderweg me steeds goed realiserent dat ik op tijd uit moest klikken. Na de tocht kwam ik voor huis uit, groette twee buurjongens en stopte. Linkervoet… niet op tijd los!

Baf. Shit! Daar lag ik op mijn linkerkant, helemaal in onmacht omdat mijn beide voeten nog vast zaten in de pedalen. Niet denken dat de buurjongens mij hielpen! Nope, Ze riepen me toe dat ik niet zo veel moest drinken… juist, van je buren moet je het maar weer hebben.

Sinds eind 2010 rijd ik met SPD-SL van Shimano. Deze pedalen zorgen ervoor dat ik nog meer energie kwijt kan op de pedalen, mede door het grotere raakvlak tussen schoenen en pedalen en de stijvere zolen onder mijn wielrenschoenen. Het is even een investering, maar heeft zich wat mij betreft echt al terug betaald.

Over pedalen gesproken. Mijn moeder is net overgestapt op SPD-pedalen! Ze vond het een enge gedachte om vast te zitten met de voeten. Toen we afgelopen woensdag samen een rondje Groningen fietsten kwam bij haar het besef dat het eigenlijk wel lekker was en niet zo eng. Dat vind ik dus best stoer, dat ze gewoon nu nog overstapt op SPD-pedalen, terwijl ze heeeeel lang zonder heeft gedaan! Klasse 😀