fietserd

Fonejachtterritorium

Op donderdag waren de renners ingelicht over hun hartslagzones. Een resultaat van een test die we eind februari met zijn allen hadden gedaan. De herstelzone, D1, D2, D3 en weerstandszone waren voor alle renners in beeld gebracht, maar ook een beeld van de VO2-max. Gegevens die voor mij als trainer superinteressant zijn om te weten en om ermee aan de slag te gaan.

Hoewel we in een tempoduurblok zitten (opbouw inhoud en duurvermogen) wilde ik de harten van de renners wel eens flink laten jagen. En hoe kun je dat beter doen dan bij een training waarbij je tegen het omslagpunt aan gaat zitten hikken (D3-zone)?! Voor de training had ik hèt trainingsterritorium voor de klimmende Frieze wielrenners uitgezocht; de beroemde Mont Fonejacht. Ook wel bekend als het hoogste punt van Friesland.

Nu is het mooie van het Fonejachtterritorium dat het op fietsafstand van The Sportsclub in Drachten ligt èn dat het één van de langste klimjachtvelden van Friesland heeft. De Eastbound (zoals deze op Strava staat) is namelijk 500 meter lang en de Westbound zelfs nog 100 meter langer.

In opvallende camouflagekleding sloop de trein TSF-renners naar het jachtterritorium toe. Daar aangekomen bleek dat er al andere jagers aan de slag waren; de dames en heren wedstrijdrenners van WV Wadro Otto Ebbens. Oei, alertheid gewenst bij de TSF-jagers. We accepteren collega jagers in ons territorium, maar willen elkaar natuurlijk geen pijn doen. Gelukkig reden de Wadro-renners en wij elkaar niet in de weg, zij pakten vooral het westelijk jachtveld.

De jacht begon met een rustige verkenning van de jachtvelden. Niet te snel, vooral secuur. Je moet immers precies weten wat je te wachten staat voordat de echte jacht begint.

Na een kwartier verkenning kenden de jagers het territorium. Het moment was daar; de jacht kon beginnen! De renners waren scherp; handen op het stuur, billen op het zadel, voeten vastgeklikt in de pedalen, ogen scherp gefocust op hun jachtroute en de neus in de wind. Ik blies de hoorn en de jagers gingen op hun carbon/aluminium rossen op pad.

Na 35 minuten jagen zag ik goede resultaten bij de renners en was voldoende buit gehaald; zware benen en jagende harten. Blij met de behaalde resultaten gingen de jagers daarna babbelend terug naar huis. Moe gestreden, maar voldaan.