De vakantie in september heb ik samen met mijn moeder genoten van een fietsvakantie in Luxemburg. Uitvalspositie was een appartement in de buurt van Echternach, van waaruit we fietsend, wandelend en cultuursnuivend genoten van het landschap in Klein Zwitserland. Na een voorjaar vol lockdown en coronamaatregelen was het heerlijk om zorgeloos te kunnen genieten. Teruggekomen in Nederland vond ik het gek dat in Nederland niemand een mondkapje droeg. In Luxemburg
Je hebt vakantie en je wilt weg om het vakantiegevoel te krijgen. Dan stap je natuurlijk op de fiets! Aanvankelijk was het de bedoeling om samen met fietsmaat S een driedaagse trip door NL te doen, maar ja, dat NL’se weer hè? Woensdag: Fietsmaat S haakt af. Geen driedaagse rivierenroute dus. Donderdag: buienradar en windfinder zijn al iets lovender. Ik herzie mijn plannen en maak routes voor een tweedaagse bikepackingtrip
Hij rijdt voor me in de afdaling, maar gaat niet bij me weg. De weg is smal en het gaat snel, maar met de handen in de beugels en de vingers bij de remmen, heb ik vol vertrouwen in mijn fiets en is afdalen een eitje. Het einde van deze korte snelle afdaling; remmen, want het is tijd om linksaf te slaan. De man voor me geeft gas en rijdt
Zondagochtend en ik lig onderuit op de bank met de kat lekker warm tegen me aan. De tv staat aan, maar ik krijg er niet zo veel van mee; ik ben half ingedommeld. Het is zondag; rustdag. Rustdag tegen wil en dank als ik heel eerlijk ben, want veel liever was ik op de racefiets gestapt voor een rondje peddelen. Maar ik kan me er niet toe zetten, omdat de wind met een kracht 5 de regen hard tegen de ramen aan jaagt.
Ik zit achter in mijn tuin en hoor de buren praten over Pinkstermaandag. Ze zijn bang dat veel fietsers die dag tóch de elfstedentocht gaan fietsen, ondanks dat het officieel niet doorgaat. De argumenten voor hun zorgen; er zijn geen vrijwilligers op pad om grote groepen fietsers door Friesland te leiden en ook geen EHBO om te helpen bij ongelukken. Goede argumenten, vind ik. Vanmiddag maakte ik een ritje op
Afgelopen dagen heb ik ze voor het eerst sinds weken weer gezien; groepjes wielrenners. Geen grote groepen, max. 6 personen, maar ze waren er wel weer. En ik moet bekennen dat mijn eerste gedachte dan is; “jongens doe nu nog niet!” Maar ik begrijp het goed. En stiekem denk ik ook wel dat het kan, zolang je maar niet hoest, proest en snuit zonder zakdoekje wanneer je bij elkaar fietst.
Verdikke, al weer een verhard pad?! Ik ben toch op de MTB weg, dan vind ik veel onverharde routes juist leuker! Klopt het eigenlijk wel wat ik doe? Even stoppen en kijken of ik wel goed zit via MTBroutes.nl en Google Maps. Het lijkt er wel op, maar als ik verder fiets en het fietspad overgaat in een weg weet ik zeker dat het niet klopt. En niet veel later
Het gaat de goede kant op! De signalen worden steeds positiever; eerst al een serieuze afvlakking van het aantal nieuwe patiënten en ziekenhuisopnamen en gister voor het eerst een afname van het aantal IC-opnames. Goede signalen die een mens hoop geven. En hoop doet leven! Maar, Rutte zei het terecht; we zijn er nog niet vanaf. Het aanhouden van de 1,5 meter ten opzichte van elkaar. De horeca die dicht
We mogen nog naar buiten van Rutte! En terwijl heel veel mensen zo veel mogelijk in huis blijven, probeer ik zo veel mogelijk frisse lucht op te snuiven. Hele dagen binnen zitten, daar is geen mens nog beter van geworden! En beter worden, dat wil ik…. op de fiets dan wel te verstaan. De grote jongens van de KNWU en NTFU vertellen dat we wel mogen fietsen, maar daarbij vooral
Helaas heb ik het net niet gehaald in Drachten; de 40.000 km met mijn Kuota racefiets bedoel ik dan. De teller is blijven steken op 39.865,6 km; 134,4 km te weinig dus. Niet erg hoor, want met twee ritjes heb ik de 40.000 wel te pakken en dan mag ik van mezelf een nieuwe racefiets kopen! Als ik dan nog genoeg geld op mijn bank heb staan tenminste. Want het