De handen moeten aan het stuur blijven, eentje los is al bloedlink! Maar ik wil ze even ontspannen, om te voorkomen dat ik kramp krijg. Kramp van het knijpen in de remmen, wat nodig is om te voorkomen dat we nog harder gaan rollen.
We dalen af vanaf de Col de la Croix de Fer; het ijzeren kruis. En na de beklimming van die col, die 30 km en drie uur duurde, hoef ik je vast niet meer te vertellen hoe de Fransen aan die naam komen! Wij hebben dan nog mooie zadeltjes, maar vroeger was dat allemaal niet zo sjiek natuurlijk. Ik begrijp de naam volledig.
En na zo een klim komt dan het toetje, in dit geval in de vorm van de afdaling via de Col de Glandon. Ik heb geleerd om voor de bocht klaar te zijn met remmen en dan door de bocht lekker laten rollen.
Maar in deze afdaling zaten zo veel bochten, dat ik de remmen bijna niet los heb kunnen laten. En dan krijg je kramp en wil je het stuur wel eens loslaten. Mja, da’s ook wel een beetje link. Dan maar even doorknijpen. Heb ik straks naast een ijzeren kruis ook nog een ijzeren handdruk!