Een leuk gesprek in Oldenzaal voor het werk. Het zorgde ervoor dat dat ik pas iets voor 8 uur vanavond weer thuis was. Niet erg, want zoals gezegd; het was een leuk gesprek en ik had het er wel voor over.
Toen ik door de deur stapte was ik hongerig. Smokey ook; ze drentelde om mijn benen heen en bleef me maar kopjes geven. En katten zijn alleen aardig voor je als ze iets van je moeten. In haar geval brokjes, in mijn geval een opgewarmde lasagna.
Met de lasagna in het bord op het dienblad voor me, drukte ik de tv aan; het NOS Journaal. De benen gooide lekker omhoog en hangen maar. Dàt was het moment dat ik me ervan bewust werd dat ik helemaal geen spierpijn had en ook niet echt had gehad. Ha haaaa, een kleine overwinning van mijn lijf op mijn lijf.
Spierpijn krijg ik (uiteraard) niet van fietsen. Zelfs niet van twee dagen achter elkaar wielrennen in de heuvels van Zuid-Limburg… zoals afgelopen weekend. Spierpijn had ik vorige week wel van het hardlooprondje dat ik had gedaan. Nogal stevig ook. De regel dat je de meeste spierpijn hebt tussen de 24 en 48 uur na de inspanning klopt als een bus. Wat was het vervelend.
Gister had ik een rondje van ongeveer 6 kilometer gedaan. Ik loop volgens een gedownload hardloopschema. Dat betekent onder andere dat ik een bepaalde tijd wandel en dan een bepaalde tijd hardloop. Deze week had ik de perioden van hardlopen wat langer gemaakt dan vorige week. Het weer was goed, de benen waren goed, het kopke (weer) in orde en ik had er echt zin in. Het ging heerlijk.
Het feit dat ik geen spierpijn had, maakt dat ik volgende week weer ga! Weer een tikje langer hardlopen. Weer genieten van de buitenlucht.