Ik kijk naar de beelden van de Tour de France etappe van vandaag op Sporza. Want laten we eerlijk zijn, als echte wielrenliefhebber kijk je naar deze Belgische zender, waar de heren José de Cauwer en Michel Wuyts hun wielrenkennis over je heen gooien. Kennis die rijkt van winnaars van de eerste Tours tot de geboorte van het eerste kindje van één van de renners. De heren weten zo zelfs van saaie etappes nog een leuk gebeuren te maken.
Vandaag is het geen saaie etappe. De renners rijden een heel eind om van Montpellier naar de Provence te komen; naar de Mont Ventoux. De Kale Berg waar het altijd waait, maar vandaag dusdanig hard dat de renners vandaag niet verder gaan dan Chalet Reynard op 6 km voor de echte top.
De Mont Ventoux. De Kale Berg.
In 2013 opereerde ik voor het eerst als wielrentrainer bij The Sportsclub. Zonder enige officiële kennis. Alles wat ik had gedaan was zelf een paar bergen beklimmen in de 3 jaar ervoor en goed opletten tijdens de trainingen voor die bergen.
We hadden het besloten; we gaan weer de bergen in dit jaar en ik maakte daarvoor een trainingsschema. Welke berg moest het dan worden? De eerste ideeën gingen naar de Grand Colombier. Een berg die in 2012 voor het eerst in de Tour de France was opgenomen en waarvan in die Tour met een heli fenomenale beelden waren gemaakt. Een aantrekkelijk beeld dat wij wel eens in het echt wilden zien en het liefst vanaf de (race)fiets.
De ideeën waren al best ver, maar toen kwam het oordeel; we willen meer zekerheid van mooi weer. De Jura biedt dat niet was het oordeel. De ervaring leert inmiddels dat dit een terechte redenatie is, maar dat je best wel geluk kunt hebben.
Het nieuwe idee kwam snel; de Mont Ventoux. Maar dan wel vanaf de zwaarste kant natuurlijk, want wij zijn niet voor één gat te vangen. Of dat nu een klein of groot gat is. Dus dat werd het doel voor 2013: De beklimming van de Mont Ventoux vanaf Bedoin.
Alle trainingen met de groep betaalden zich uit en vol vertrouwen, maar met ontzag in de benen, starten we zaterdagochten 15 juni 2013 in Bedoin met de beklimming van de Mont Ventoux. Het was zwaar, het was lang, maar iedereen kwam boven en de euforie was groot. Wat een geweldige ervaring.
Ik kijk naar de beelden van de etappe van vandaag en voel de pijn weer in de benen. De druk die je in het bos op de pedalen moest blijven uitoefenen om te voorkomen dat je niet naar achteren rolde of omviel. Het beeld van de percentages die op het scherm van de Garmin alle kanten opvlogen, maar vrijwel nooit onder de 8% zaten en vaak ook percentages boven de 10% liet zien. De stinkende trekkers die op een gegeven moment gelukkig aan de kant gingen staan.
En dan de opluchting bij het zien van Chalet Reynard, omdat je wist dat de zwaarste kilometers achter de rug waren; nu was het alleen nog een kwestie van “uitfietsen” door de kale vlakten richting de top.
Chalet Reynard; voor ons toen een tussenstation, voor de renners vandaag de finish. Met een mooie winnaar…