Eigenlijk moet ik het helemaal niet verklappen. Maar aan de andere kant; steeds meer mensen lijken het gebied toch al te kunnen vinden, want steeds meer mensen om me heen gaan ‘even’ een (mid)weekje naar de Vogezen om te fietsen.
De Vogezen. Ik vind het echt een wielrenparel op een niet te grote afstand van Nederland. In 2013 was ik er voor het eerst. Toen was het een opwarmer voor het echte werk in de Alpen dat kort daarop volgde. De tweede keer was ik er met de wielrenclinic vanuit The Sportsclub (2015). De derde keer in 2016 als fietsvakantie met mijn moeder en vorige week was het weer zo ver; een weekje Vogezen.
Het ‘opwarmer voor het echte werk in de Alpen’ doet eigenlijk geen recht aan dit fietsgebied. Als je wilt dan kan het namelijk zomaar voorkomen dat je behoorlijk met de billen bloot moet. Wielrennen in de Vogezen is namelijk vooral heel afwisselend. Je hebt mooie lange klimmen met een vriendelijk gemiddeld percentage van ong. 5%, maar je hebt ook kortere steile klimmen waarbij de gemiddelde percentages zomaar boven de 8% schieten.
We hebben ze vorige week allemaal gevoeld.
De eerste dag vanuit ons ouderwets ingericht, maar schoon en goed onderhouden appartement in La Bresse, rustig beginnen met de klim naar de Col de la Schlucht. Het doel van de dag een fietstocht over de Route des Crêtes. Al twee keer eerder ben ik daar overheen gefietst, maar met het mooie weer van die dag zijn de uitzichten prachtig en het blijft daarom een genot deze weg te rijden.
Aan het einde van de dag werd het nog een race tegen de regen. Ondanks de snelle afdaling vanaf Le Markstein, verloren we die race. Bij Wildenstein begon het te regenen en op de top van de Col de Bramont waren we doorweekt. Gelukkig was het niet koud!
Een nieuwe route had ik gemaakt, het doel was drie cols; de Col de Bramont vanaf La Bresse, dan afdalen en de Col d’Oderen beklimmen vanaf Oderen.
Even lunchen in Cornimont, dan een oude spoorlijn befietsen naar Vagney en vanaf daar de Col de Croix des Moinats beklimmen. Zo gezegd zo gedaan. Was het nog bewolkt in het begin van de rit, in de middag verscheen de zon en met de tijd dat we toe waren aan de laatste klim was het al weer zomers warm.
De laatste klim werd daardoor ook gelijk nog pittiger dan deze al was (veelal boven de 7%), maar des te groter de voldoening als je dan eenmaal op de top staat!
De regen begon op de derde dag met het ontbijt te vallen en we hadden geen zin om met regen te vertrekken. Dan maar naar een leuk stadje en daar wat dingen bekijken. Het is natuurlijk ook gewoon vakantie en zo vertrokken we in de auto naar Colmar.
Na een eerst ingekorte en later weer verlengde stadswandeling door het stadje (echt héél oud en pittoresk!) stapten we weer in de auto. Het doel was nu om de beklimming die we de volgende dag zouden doen te gaan verkennen; de klim naar de top van de Grand Ballon vanaf Soultz. Zo gezegd, zo gedaan en het plan van aanpak voor de laatste fietsdag werd gesmeed.
We zijn met de auto naar Le Markstein gereden en zijn vanaf daar eerst afgedaald naar Guebwiller. Eerst nog dik in de kleding omdat het boven fris was, maar in het dal werd de overtollige kleding al weer uitgepeld. De zon scheen en de temperatuur was daardoor al weer naar een lekker niveau gestegen; perfect klimweer! Bij de start van de klim natuurlijk andere fietsers: Nederlanders! Zij vroegen of we de klim kenden en hoe deze was. Ik kon het ze vertellen, had deze zelfde klim in 2015 ook gedaan. Toen behoorlijk snel.
Snelheid was deze dag niet belangrijk; we wilden boven komen en ik wilde foto’s maken onderweg. Ik fietste om de beurt met de dames mee en maakte foto’s van hen bij het bereiken van de Col Amic. Vanaf daar ging ik meer op eigen tempo, maar voorkwam ik dat ik diep ging. Mijn vermogensmeter hielp me om mezelf in toom te houden; telkens hield ik het vermogen op ongeveer 90% van mijn ftp. Dat is een vermogen waarop ik heel lang kan doorfietsen zonder te verzuren en pijn te lijden. En zo kwam ik boven en voelde ik me nog goed. Snel wat kleding aan, want in de wind was het best fris op de top.
Weer een stel fietsers op de top, weer Nederlanders! Zie je, we weten dit gebied steeds beter te vinden.
Mijn fietsmaatjes kwamen ook boven, voldaan en trots; een berg van de buitencategorie bedwongen! Snel foto’s maken en dan afdalen naar de auto; tijd om te eten.
Zoals gezegd was ik op de top van de Grand Ballon nog behoorlijk fris en mijn moeder en ik waren dan ook nog niet uitgefietst. Vanuit La Bresse hebben we dan ook de Col des Feignes nog even gefietst. Een rondje van iets meer dan 20 km met iets meer dan 300 hm er in. Van de afdaling terug naar La Bresse hebben we even flink genoten; een mooie rustige weg, goed wegdek en percentages van 5% – 6%. Een perfecte afsluiter van een mooie fietsvakantie. Helaas tijd om weer terug te gaan naar Nederland. Het serieuze leven weer in.