Wanneer je denkt dat dit wel eens een onsmakelijk verhaal kan worden… dat hangt er sterk van af wat je onsmakelijk vindt! Ik kan je bij voorbaat alleen maar waarschuwen; je moet zelf maar bepalen of je verder wilt lezen.
Het verhaal begint afgelopen donderdag. Ik was op verjaardagvisite en voelde mijn hoofd-, neus- en oorholtes opspelen. Ze liepen vol. Toen ik vrijdagsavonds moest proesten en ik maar net op tijd een zakdoekje voor mijn neus had, zag ik ze: groene snotjes!
Nu heb ik van nicht A. geleerd dat, wanneer je groene (of gelige) snot hebt, dit betekent dat er virus in zit. Zijn de snotjes wit of doorzichtig, dan is er niet zo veel aan de hand. Nicht A. heeft medicijnen gestudeerd, ik neig ernaar haar te geloven. 😉
Zodra ik de groene smurrie zag wist ik dus dat ik verkouden ging worden. Sh*t, en dat de dag voor de tweede individuele tijdrit!
Zaterdagmorgen werd ik wakker met een zwaar hoofd; de holtes zaten vol. Voor de zekerheid heb ik met de trainer overlegd over wat ik moest doen, wel of niet (tijdrit)fietsen. Na zijn advies en omdat ik geen koorts had, ben ik toch maar op de fiets gestapt.
Maar wat waren de benen zwaar! En ik voelde me eigenlijk helemaal niet zo goed. Bij de tijdrit kreeg ik de teller dan ook niet boven de 36 km/uur. En dat terwijl ik afgelopen weekend nog een nieuw snelheids-PR op het platte vlak haalde, met 52 km/uur! Cr*p, niet bepaald in orde dus…
Des te trotser ben ik op mijn tijdritresultaat. De 7 kilometer heb ik dit keer afgelegd in 12.34 minuten, tegenover 13.17 minuten de vorige keer! Moet je nagaan wat ik had gekund als mijn lijf in orde was geweest en mijn hoofd niet vol groene snot had gezeten!