Langzaam dringen de Vlaamse stemmen tot me door. Met veel moeite trek ik mijn ogen open, om te zien hoe ver de renners in de etappe gevorderd zijn. Ik kijk naar de tijd, het is net half 4 geweest… in de middag dus. Hoewel ik probeer het tegen te houden sluiten mijn ogen zich weer, jemig wat ben ik moe!
Om iets over 4 kom ik weer bij mijn positieven en dan besluit ik definitief de strijd met de vermoeidheid aan te gaan. De knallende koppijn die ik vanaf vanochtend had is weggetrokken en ik heb dorst. Twee koppen thee helpen, ik voel me weer wat beter.
De reden van mijn vermoeidheid zit in de belabberd korte nacht afgelopen nacht en de snelle fietstocht van vanmorgen. Mijn benen moesten vanochtend weer wennen op de racefiets! Hoewel ze gister, bij het kijken van de touretappe, serieus kriebelden, waren de benen vanochtend eerst aan het protesteren.
Maar eenmaal draaiend ging het steeds beter. De snelheid van de groep lag hoog, iedereen is in topvorm. Zelf ben ik niet meer zo in vorm als in Frankrijk, maar ik kwam gelukkig nog goed mee en heb mijn kopwerk verricht. Bij de tempoversnellingen liet ik bewust lopen, op dat moment staan mijn benen het niet toe en ik besluit ploegmaatje P. te gaan helpen. We rijden op dat moment nog op 33-34 km/uur, niet bepaald langzaam. Op dat tempo kan ik nog redelijk soepel draaien.
Na net geen 2 uren hebben we een kleine 60 kilometer afgelegd. De gemiddelde snelheid lag tot dat moment op meer dan 30 km/uur. Door het uitfietsen komt die uiteindelijk terecht op een 29,4 km/uur. We hebben met de groep nog nooit zo hard gefietst! Grote klasse… maar wel vermoeiend dus.