Mag ik het dan nu eindelijk echt vertellen? Mag het, mag het?! Man, man, ik wil dit zo graag kwijt, want ik heb het al een poosje stil gehouden.
Een poosje geleden werd ik uitgenodigd door de vestigingsmanager van The Sportsclub. Hij wilde even met me praten. Een datum en tijd werden snel geprikt. Tijdens het gesprek vroeg hij op een gegeven ogenblik aan me: “Wanneer er een nieuwe wielerclinic komt, wil jij dan de trainer / coach zijn?” Mijn antwoord was snel en resoluut: “Ja zeker”. Wel heb ik gelijk het voorbehoud gemaakt: “maar alleen als de ploeg het ermee eens is”.
En dat akkoord kwam. Vanavond bij de evaluatie van de Madeleineclinic van dit jaar werd ik min of meer voorgesteld als nieuwe trainer / coach. Daarbij heb ik wel één ding heel duidelijk gesteld; ik kan en ga het niet alleen doen. En al snel had ik een ploegje om me heen dat me in het voortraject in ieder geval gaat helpen. Ik noemde ze al het kernteam.
Enigszins verbaasd ben ik sinds het moment dat ik ‘ja’ heb gezegd wel over mezelf. Want ik vind het niet alleen een eer en echt een leuke uitdaging, maar ook retespannend! Echt heel erg spannend…
Aan de ploeg ligt dat niet; die zit goed in elkaar en ik heb vertrouwen in de mensen. Het doel is nog niet bekend, maar ik weet dat dit goed gaat komen; volgende week zitten we met het ‘kernteam’ daarover om tafel. En dan in februari los… dat moet goed gaan, dat moet lukken. Ik ben de oorzaak van mijn spanning. Hoe dan ook; ik heb er zin in; een echte mooie uitdaging.