Weet jij nog waar je was? Wat je hebt gedaan op de datum 4-1-1997? Nee? En als ik zeg dat op deze datum – precies 25 jaar geleden – de laatste Elfstedentocht werd geschaatst. Juist, dan weet je het vast wel weer!
’s Ochtends 5 uur zaten we in huize Ankersmit voor de tv. De start van de schaatselfstedentocht zien. Van de profs wel te verstaan, want de recreatieve schaatsers starten later. In 1985 en 1986 hebben we ook langs het ijs gestaan, maar ik weet daar niet meer veel van, omdat ik toen nog erg jong was. Begin 1997 was ik 18 en me heel bewust van wat er allemaal gebeurde.
Nadat we hadden gezien dat de grote mannen in Sneek hadden gestempeld trokken we de dikke jassen aan en stoven naar het ijs. We woonden toen in IJlst met het ijs van de Geeuw op steenworp afstand van het huis. Toen de woorden “It giet oan” van Henk Kroes klonken wist ik niet wat ik kon verwachten. Toen ik op het ijs stond begreep ik dat ik een groots iets meemaakte. Meer volk dan wat in IJlst woonde stond volgens mij op het ijs in dit stadje.
De “hurdriders” waren snel voorbij, het was immers het begin van de wedstrijd en de groep was nog redelijk compact. Toen snel weer naar huis om het eerste vervolg van de wedstrijd op tv te volgen. Maar ook weer snel naar buiten toen de geluiden kwamen dat de eerste recreatieve rijders in aantocht waren. De meesten ervan heb ik vanaf de kant aangemoedigd. Nadat de laatsten voorbij waren weer snel naar binnen om de wedstrijd weer te bekijken. Als ik toen eens een stappenteller had gehad…
Na de finish van de wedstrijdrijders (mannen én vrouwen gezien!) wilden we zelf ook nog wat schaatsen. Het was een beetje een domper. Na 15.000 schaatsers over één baan was het ijs niet meer zo mooi als het de dagen ervoor was geweest. Fanatiek als we waren hebben we toch nog geschaatst. Eerst ’s middags op het ‘buitenijs’ en ’s avonds op de verlichte ijsbaan met vrienden.
Zaterdag 4 januari 1997 eindigde uiteraard om 12 uur ’s nachts voor de tv. De euforie van die schaatsers die het nog net wel haalden en de drama’s van die schaatsers die te laat waren voor het kruisje. Het was een bijzondere dag die ik niet meer ga vergeten.