Op de trap voel ik druk op mijn bovenbenen. Normaal gesproken dender ik omhoog, maar nu lukt het echt niet. Rustig aan ga ik tree voor tree verder omhoog. Ik was het vergeten hoe dit voelde, het was al weer te lang geleden.
De laatste keer dat ik echt pijn in mijn benen had na een fietstochtje was…. euh…. Ik weet het echt niet meer. In de afgelopen maanden heb ik vooral veel duurritten gedaan. De ene wat sneller dan de ander, maar nooit boven mijn max. Dus ook nooit meer vragen van mijn lijf dan noodzakelijk.
Na de gezellige verjaardag gister, waarbij ik vanaf kwart over 11 tot in de avond bezoek had, was het tijd om vandaag weer even naar buiten te gaan. Het was droog (soort van), niet te koud (mits goed gekleed) en er stond geen wind. Rondje race? Nee, toch te fris en nat op de weg. Rondje gravel? Dat doe ik volgend weekend wel. Dus heb ik de MTB gepakt en ben ik het bos ingegaan.
Direct bij het inrijden van het bos wist ik mijn doel; trainingscircuitje bij dé bult van Elfbergen. MTB-ers uit de buurt weten direct wat ik bedoel. En na een half uur ‘omzwervingen’ en ondertussen vies worden, kwam ik bij de bedoelde bult aan. Een rondje verkennen en dan echt los!
Heuveltje op volle bak, druk op de benen. Boven linksaf en een kort stukje uitblazen. Dan tandje bijschakelen en langs een paardenroute af dalen met lichte druk op de benen. Onderaan weer linksaf en doordrukken. Aan het begin van de klim weer een tandje terug en vol omhoog. En dat dan ongeveer 20 minuten lang… ik raakte de tel kwijt van het aantal rondjes dat ik had gedaan.
Na deze blokjes ben ik met wat slingers door de bossen weer teruggefietst naar huis. Het was rustig in het bos en de paar wandelaars die er waren groeten me vriendelijk terug. Ook wel weer eens mooi zo. Bij thuiskomst moest de fiets wel echt gepoetst worden en daarna ikzelf. Maar wat voelde deze rit ouderwets fijn!