Het is zondagmorgen en ik heb mezelf beloofd dat ik vandaag lekker rustig aan ga doen. Mijn wekkerradio maakt me kort voor half 10 even wakker, maar ik val weer in een dommelslaap. Om 10 uur begint het NOS-journaal op de radio en opeens ben ik klaarwakker. Het nieuws opent namelijk met het nieuws dat Whitney Houston op 48-jarige leeftijd is overleden!
De eerste gedachte die door me heen schiet is “What the f*ck?!” en dan schieten verschillende gedachten door me heen. Zou het zelfmoord zijn? Nee, dat lijkt me niet, de dame had haar leven op dit moment toch redelijk op orde. Ze gebruikte geen drugs meer en had een net afgeronde film (Sparkle). Dan toch een natuurlijke oorzaak? En haar dochter Bobbi Kristina, hoe gaat het daarmee? Het is al een meisje met veel problemen, die heeft nu zo ontzettend veel psychische begeleiding nodig!
Ik wil informatie, spring uit bed en druk de computer aan. Weinig nieuws op de Nederlandse nieuwssites, wel een paar filmpjes op de site van NOS. Ik druk de pc uit en ga voor de tv zitten. Ik zet ‘m op CNN. Net wat ik dacht; Whitney Houston is het ‘leading topic’. Maar, zoals te verwachten was, geen nieuwe informatie alleen een hoop terugblikken. Ik heb er snel genoeg van en zap weg.
Ik was vroeger een grote fan van Whitney en heb om die reden een behoorlijke verzameling cd’s, singles en films van haar. Het fan-zijn is al een hele poos voorbij, maar ik ben haar in de loop der jaren wel een beetje blijven volgen op internet. Natuurlijk had ik wel eens nagedacht over hoe ik zou reageren als het nieuws van haar overlijden bekend zou worden. Maar wat dat betreft verbaas ik mezelf. Geen tranen, zelfs geen brok in mijn keel. Het voelt … raar.