Trainer. Coach. Teamleider.

Een half jaar geleden had ik mezelf absoluut niet als zodanig gezien. Maar sinds een paar maanden ben ik het. Het idee is langzaam in me genesteld. Het is gewoon echt waar. En weer krijg ik een ‘wow’-gevoel.

Het Clinicdoel is gesteld. De voorbereidingen voor de reis naar Frankrijk zijn bijna klaar. Het trainingsschema is klaar. Op papier. Nog een maand en dan is het zo ver. Over een maand start de Clinic en geef ik de eerste training.

Het papieren deel van de training is niet zo moeilijk. De literatuur en schema’s van voorgaande jaren geeft hiervoor genoeg input. Maar dan komt de training zelf nog. De uitleg naar de groep. De reactie van de groep. Het zien van wat er in de groep gebeurd en het mogelijk nodige aanpassen van de training. Waarschijnlijk wijst het zichzelf wel, maar toch vind ik het wel spannend. Daardoor denk ik er vrij veel aan.

En ondertussen overheerst het ‘wow’-gevoel. Dat ik hiervoor gevraagd ben. Dat de groep heeft aangegeven het met mij als trainer, als coach, als teamleider te zien zitten. Wow.