Een pizza hebben we gegeten. Ik zou aan de pasta, maar de Pizza Alla Frutta zag er dusdanig smaakvol uit dat ik toch voor een pizza ben gegaan. Na het halve stokbroodje brie van Bart voor de lunch was deze pizza meer dan genoeg om mij een avond lang een goede bodem te geven.
Toen mijn moeder en ik vervolgens om 19.00 uur in de sportschool waren aangekomen en om 19.30 uur de reünie van Frankrijk in doken, werden hapjes binnen gebracht. Hmmm, oké, die hadden we ook kunnen afwachten natuurlijk. Maar de pizza bleek toch een goede zet, want met de tijd dat we aan de hapjes toe waren was het 9 uur geweest. Zonder pizza waren we tijdens het eerste deel van de reünie al omgeknikkerd omdat de energie op was.
Waarom het allemaal zo lang moest duren voor we aan de hapjes toekwamen. Tja, daar ben ik deels zelf ook debet aan. Ik had van mijn team, die in Frankrijk de Izoard als ultieme doel hadden, een film gemaakt die ongeveer een kwartier duurde. Die film is overigens online te bewonderen via de volgende link: https://youtu.be/ADJYs3dzxCg .
Bart had een voorwoordje en gaf na mijn film een presentatie over de belevenissen van zijn team in Frankrijk. Het was een aardigheid om de plaatjes van Frankrijk weer te zien en de reacties van de mensen te horen.
Vlak voor we naar de hapjes konden was er nog een ronde met cadeaus. Een groot en mooi boeket en een fotoboek vanuit de sportschool; als dank voor de geleverde diensten. Van de renners een volle tas van de Zuivelhoeve met allerlei lekkernijen erin. Helemaal fantastisch!
En toen mochten we eindelijk borrelen en happen. Al had ik niet zo veel trek, omdat ik nog vol zat van de pizza. Bovendien was ik te druk met kletsen met allerlei mensen. Het was gezellig. Het was de moeite waard. En het was voor het laatst (voor mij).