Er was eens een groepje wielrenners, dat om 7 uur klaar stond voor de start van de Elfstedentocht. Niet met een paar 100 andere renners, niet in een startvak, niet met een korps, maar gewoon op een parkeerplaats in startplaats Bolsward. Het is een veelzijdig groepje van 6 personen, namelijk (op niet-alfabetische volgorde); de kok met k.o.k., de dokter, de twee zusters, de ambtenaar en de Elfstedenfee.
De startplaats bestaat uit een bordje met een QR-code erop. De telefoons worden bij de groepsleden voor de neus getoverd en de Elfstedentochtapp geopend. Starten en stempelen en dan …… “Nee, wacht”, zegt de Elfstedenfee, gekleed in een toepasselijk Elfstedentochtfietsshirt, “ik heb het fris!”. De tas op haar stuur wordt geopend en een regenjasje wordt eruit getoverd. Snel aan en dan écht gaan!
Na vertrek nog even zwaaien naar de rots in de branding bij Schettens en dan vlot richting Harlingen. Gele pijlen volgen en…. Wacht. Gele pijlen? Die hebben we al een poosje niet gezien! Blijkt dat de organisatie de route van wat nieuwe uitzichten heeft voorzien en de route heeft omgeleid. Pas bij Witmarsum komen de “goede route” en de omleiding weer bij elkaar. Geen paniek bij de routiniers, ze kennen de goede route en dus worden Harlingen en Franeker ook snel bereikt en afgestempeld.
Dan het lange stuk naar Holwerd. Ook hier weer een route die de organisatie net iets anders had bedacht dan hoe de groep fietst. Daar kunnen zij ook niks aan doen natuurlijk. Pas bij Alde Leije komt de groep erachter dat ze al veel eerder af hadden moeten slaan naar de Oude Bildtdijk. Wat een idiotie, dat verwacht je toch niet als doorwinterde Elfstedenfietser?
Hoe dan ook, na een mooi stuk peddelen is daar Holwerd, met uiteraard de koffiestop. Gelukkig is de koffie nog steeds bij de stempelplaats. Al die wijzigingen brengen de routiniers bijna van hun stuk.
Langs de Dokkumer Ee, tussen Dokkum en Birdaard, begint de kok met k.o.k. te stuiteren op zijn zadel. Hé, daar klopt iets niet. “Leegloper!” roept ie. De hele groep in de ankers en het wiel uit de fiets prutsen. Zou makkelijk moeten zijn met schijfremmen, maar dan is het wel belangrijk dat je de ketting goed zet. Eerst checken dan doen… de ambtenaar zou beter moeten weten! 😉
De zusters, de ambtenaar en de Elfstedenfee buigen zich over de band, maar deze laat zich niet niet vrijwillig verwijderen. Ondanks de uit de tovertas getoverde bandenwippertjes en de inspanningen, geeft de band niet mee. Besloten wordt de band te laten zitten en zo vol mogelijk te blazen. Snel doorfietsen naar Birdaard en daar lukt het een aardige buurman te vinden die een goede pomp heeft. Maar deze past niet op het Franse ventiel! Want de buurman heeft, net als de rest van niet-wielrennend Nederland, een gewone pomp. Gelukkig heeft de ambtenaar bij de start al ontdekt dat de Elfstedenfee ook hiervoor de oplossing biedt; een verloopstukje! En de band raakt zo weer snel vol.
In Leeuwarden splitsen de kok met k.o.k. en de ambtenaar zich tijdelijk af om de leegloper te laten vervangen door deskundigen, terwijl de rest bij de stempelplaats opgevangen wordt met een appel en mentos. Na het fixen van de band, een wc bezoek en het weghappen van de appels en mentos, gaat de groep goedgemutst verder via Bolsward en Sneek naar pleisterplaats IJlst. In IJlst wordt er voor de vorm nog ‘even’ gewacht voor de brug, want dat hoort erbij. Na een klein kwartier wachten is daar dan eindelijk de – door de rots in de branding voorbereide – uitgebreide lunch waar de groep al 150km naartoe fietst.
Goed gevuld gaat het vervolgens vlot naar Balk, waar de ambtenaar zorgt voor een pauze met wat drinken (geen koffie!) en toiletgelegenheid. Opgefrist en opgeknapt gaat het verder naar de volgende stempel in Oudemirdum, maar nog geen anderhalve kilometer verder begeeft de achterband van de kok met k.o.k. het weer. De Elfstedenfee kijkt in haar tovertas, maar de goede hulpstukken zijn niet meer te vinden. Een andere oplossing is nodig; het wiel moet terug. De groep besluit te splitsen. De ene helft blijft, de andere helft fietst door.
Wiel eruit en richting de Balkster fietsenfixers van Mous racen. Band wordt gefixt en is binnen 20 minuten weer terug in de fiets. Maar het mag niet baten, want een paar kilometer later klapt de band weer. Het euvel ligt waarschijnlijk aan het wiel en is dus niet gemakkelijk op te lossen. En de Elfstedenfee met haar tovertas zijn niet meer in de buurt. De fietsenmakers zijn niet meer voor sluitingstijd te bereiken. En ook langsfietsende bekenden kunnen geen assistentie verlenen. De conclusie is hard en definitief; de kok met k.o.k. moet ophouden. Balen, maar het kan echt niet anders. Gelukkig is ook daar de rots in de branding weer om te helpen!
Normaal is er bij een ambtenaar geen snelheid te bespeuren, maar nu zet de ambtenaar – met één van de zusters in het wiel – de sokken erin en vlot bereikt het overgebleven tweetal stempelplaatsen Oudemirdum en Stavoren.
Het tweetal zegt niet veel meer. Het voelt raar om nu met zijn tweeën door te fietsen en de vele kilometers in benen en billen beginnen ook mee te spelen in de moraal. Ook de aantrekkende tegenwind naar Hindeloopen en Workum helpt niet mee, maar opgeven is geen optie! Wel besluit het tweetal op weg naar Bolsward een tandje lichter te gaan fietsen met de heersende tegenwind.
Vlak voor Bolsward hoort de ambtenaar echter ineens; “we moeten wel even proberen de 26km/uur vast te houden!”. De ambtenaar snapt het signaal, schakelt een tandje bij en laat het tempo weer stijgen. Minder dan een kwartier later wordt het tweetal bij de parkeerplaats verwelkomd door het ontvangstcomité gevormd door de rots in de branding en de kok met k.o.k. Een mooi onthaal! Net echt 😉
Afstempelen en dan Whatsapp checken. Daaruit blijkt dat het eerste trio al op het terras bij de Wijnberg zit. Niet veel later is de hele groep herenigd en genieten ze van een drankje, een hapje en sterke verhalen. Ondanks alles was het toch een mooie dag.
En ze verbleven er nog lang en gelukkig!