Soms zitten verdriet en blijdschap heel dicht bij elkaar en soms krijg je er op één dag mee te maken.
Mijn dag begon prima, ik had er zin in en het werken ging uitstekend. Om 10.00 uur moest ik in Wolvega zijn voor een overleg en ook dat liep erg goed. Ik heb waarschijnlijk weer een (vervolg)opdracht binnen gehaald en dat is altijd positief.
Maar toen ik op kantoor terug kwam werd ik gelijk geconfronteerd met vervelend nieuws waar ik erg verdrietig van werd. Met de collega’s had ik het erover, iedereen was erg geschrokken. Ik had er moeite mee om het direct een plaats te geven en nu nog, terwijl ik dit typ, word ik verdrietig als ik erover nadenk. Mijn gedachten gaan dan ook uit naar J, J en D; heel veel sterkte de komende tijd!
Ongeveer een half uur geleden kwam ik thuis. Ik had een afspraak voor de bezichtiging van de Giant die ik te koop had gezet. Een vrolijke vriendelijke man kwam aanlopen toen ik mijn auto parkeerde. Hij had dezelfde auto als ik (maar dan de sedanversie), dus we hadden gelijk een geanimeerd gesprekje over de auto.
We liepen samen naar binnen en ik pakte de fiets. De man vertelde ondertussen dat de fiets voor zijn dochter bedoeld was. We praten wat en hij bekeek de fiets. Toen zei hij plotseling stellig: “Zullen we maar afrekenen?”. Ik moet hem stomverbaasd hebben aangekeken, want hij begon te lachen. Van blijdschap kon ik bijna geen woord uitbrengen, dit had ik niet verwacht! De fiets heeft op deze manier een uitstekende nieuwe bestemming gekregen.
Toch apart dat je op één dag je zo verdrietig en tegelijk zo blij kunt voelen.