Heerlijk vind ik het dat buiten de regen tegen het raam klettert. Ik hoor het aan en duik nog wat dieper onder mijn dekbek. Ik voel het; het gaat zo een luie zondag worden waarin ik niks hoef en van alles mag.
Terwijl ik zo onder het dekbed lig luister ik naar de radio. Er klinkt een in memoriam over een vrouw die op haar 92ste jaar is overleden. Gewoon omdat ze oud was. Tot haar overlijden was ze altijd behoorlijk gezond geweest en heel helder van geest. Bovendien was ze omringd door een familie die veel van haar hield. Dan ben je gezegend, dat je op zo een manier zo oud mag worden. Helaas is dat niet voor iedereen weggelegd.
Zaterdag werd ik daar tijdens een verjaardag mee geconfronteerd. Niet heel bewust hoor en het beïnvloedde de gezellige sfeer ook niet (in negatieve zin), maar het gevoel was er wel even. Het was de wetenschap dat er iemand miste, omdat die op veel te jonge leeftijd was overleden aan de gevolgen van kanker.
Raar eigenlijk, dat het juist mij op dat moment heel even trof, terwijl het niet directe familie van me is en er helemaal geen aanleiding voor was. Wat me toen trof is dat ik het best raar vond dat de mensen om me heen zo flexibel waren dat ze er op een goede manier mee hebben leren omgaan en door zijn gegaan met leven. En door zijn gegaan met genieten van het leven.
En gelijktijdig bestrafte ik mezelf, want waarom is het raar?! Het is toch alleen maar ontzettend mooi dat mensen in staat zijn om enorme tegenslagen op zo een goede manier te verwerken! Tenminste… de mensen die op dat moment om me heen waren.