Was het vorige week nog 4 graden Celsius bij de start van de Elfmerentocht, vandaag was de temperatuur bijna 20 graden hoger. En dan houdt niks en niemand me tegen om op de fiets te gaan stappen. Alhoewel… niks?! Dat is niet helemaal waar.
Gister was ik met mijn moeder op de racefiets ‘op stap’ door Zuidwest Fryslân. Het zonnetje scheen, de temperatuur net onder de 20 graden (arm- en beenstukken weer) en een niet te stevig briesje uit het zuidoosten. Het was genieten geblazen.
Helaas werd een deel van het genot beperkt door mijn krakende zadel. Iedere keer dat ik een trapper naar beneden drukte, gaf het zadel een kraak onder de kracht die ik erop zette. Als de trappers niet zo vaak rond gaan, is de zaak niet heel ernstig. Daarom nu even een rekensommetje om de ernst van de zaak aan te tonen:
- Ik draaide gister tijdens de tocht gemiddeld 95 rondjes per minuut.
- Bij iedere keer dat ik een trapper naar beneden drukte, kraakte het zadel; dus 1x links en 1x rechts bij ieder rondje = 2 x 95 = 190 kraken per minuut.
- Onze fietstijd was 3 uren en 8 minuten, dat is dus 188 minuten dat ik op de trappers drukte.
- Het aantal kraken wat we tijdens de tocht van gister hoorden was dus 188 x 190 = 35.720!!!
We probeerde van alles uit om het gekraak draaglijk te maken. We gebruikten het bijvoorbeeld als een ritme voor liedjes, maar na twee liedjes was de inspiratie op. We werden horendol van het gekraak!
Dat maakte dat ik vanochtend zo snel mogelijk naar Hiemstra Fietsen ben gereden. Thies Hiemstra heeft voor mij het probleem opgelost. Wat een genot was het vandaag om op een vrijwel geruisloze fiets te zitten. Vrijwel geruisloos, omdat ik nu hoorde dat de ketting droog was en enigszins piepte. Dat was me gister door het gekraak van het zadel niet eens opgevallen.