“Het is maar een sportschool”, hou ik mezelf voor als ik maandagavond naar The Sportsclub in Drachten rijd. Maar toch vind ik het lastig. De sportschool, waar ik heerlijk heb kunnen sporten, het spinnen heb leren kennen en wielrentrainer ben geworden. De sportschool waar ik nu mijn lidmaatschap van ga opzeggen. In mijn geval betekent dat niet alleen dat ik geen trainingen meer in deze sportschool ga volgen, maar dus ook geen trainingen meer geef. Ik neem afscheid van The Sportsclub, na een lidmaatschap van meer dan 10 jaar.
Het is niet gedwongen, het is volledig een vrije keuze. Maar wel een lastige, eentje waar ik lang over heb nagedacht. Het ligt namelijk niet aan de club, die biedt alles wat je van een sportschool kunt verwachten. Het ligt niet aan de instructeurs, want daarmee kan ik prima opschieten. De keuze is door andere factoren bepaald en dat maakt het denk ik ook zo lastig.
Op de club praat ik en neem ik afscheid van wat mensen. Mensen met wie ik goed kan opschieten en die begrip hebben voor mijn keuze. Het voelt raar om te weten dat ik waarschijnlijk voor de laatste keer de binnenkant van deze club heb gezien, in ieder geval als lid. En als ik naar huis rijd, merk ik dat het me toch raakt.
Het heeft heel wat frustraties en kopzorgen gekost, maar ook deze knoop is uiteindelijk doorgehakt. Ik ga een nieuwe toekomst bij Fysique Burgum/Palestra Dokkum tegemoet. Een toekomst als wielrentrainer en wie weet wat verder volgt.
Maar afscheid nemen is kut.