Groningen.
Het is een stad die vanuit Friesland geredeneerd al een heel eind in de richting van onze Duitse buren ligt. De Duitse buren die bij de gemiddelde Nederlander vooral bekend zijn van de Deutsche Gründlichkeit, racen op de Autobahn, bier, sauerkraut und bratwurst, het Oktoberfest, Audi en de sjoemel-Volkswagens.
Maar Duitsland heeft meer! En dat weten wielrenners; vooral de wielrenners van Cyclesport Groningen (CSG). Raar? Nee hoor, want de stad Groningen ligt vlak bij Duitsland en de oostgrens van de provincie is ook nog eens de landsgrens met onze oosterburen. Het is dan ook opvallend dat veel van de wielrenners van CSG rijden op een Cervélo (Canada), Ridley (België), Specialized (USA), Scott (USA/Zwitserland), Pinarello (Italië) of ander merk dat niet Duits is.
Toch zie je ook Duitse boliden! De renners schamen zich niet voor de topmodellen van de Canyon en Sensa waarop ze rijden. Dure fietsen met goede groepen, aero sturen en (bij voorkeur) hoge velgen. Als het maar snel lijkt.
En niet alleen lijkt trouwens, want deze renners zijn over het algemeen ook nog eens bloody snel! Vorig jaar tijdens het trainingsweekend in Vaals merkte ik het al, dit jaar in de heuvels rond Vielsalm (BE) werd het nogmaals bevestigd. Ook al reed ik gemiddeld meer dan een kilometer per uur harder dan vorig jaar in de heuvels (de nieuwe ‘versnellingsbak’ werkt positief mee en ook ík ben sneller geworden), de rest reed me gewoon uit het wiel heuvel op. Gelukkig wachten ze bovenop en zat ik in de afdalingen juist voorin mee over de grotendeels slechte wegen van de Ardennen. Dalen is nog steeds mijn favoriet!
Maar terug naar de boliden. Tijdens het weekend viel namelijk één Duitse bolide erg op. Dusdanig dat er met de pubquiz zelfs een vraag aan de fiets gewijd was. Ik heb het dan over de Bulls van mijn roomie van dit weekend. Die Bulls zorgde ook wel voor aandachttrekkerij door de eerste avond, terwijl we aan de homemade pasta en salade zaten, spontaan en met een harde psssst in een paar seconden een band volledig leeg te laten lopen. Het bandje werd vrijdagavond nog gefixt; de eigenaresse kon gerust,
met vieze vingers en uitzicht op haar Rad, een drankje drinken aan de riante bar van de Belle-Vue.
De volgende dag ging de Bulls met jarige eigenaresse als een speer de heuvels op. Een QOM werd zelfs gescoort! Het was dan ook de vraag in de rest van de groep of er niet méér aan de fiets gesleuteld was dan alleen het vervangen bandje…
De laatste dag had de Bulls rust, de eigenaresse vond het met de harde wind en het regenwater meer geschikt voor een nat rondje welness in Belle-Vue dan een nat rondje buiten. Was de Bulls hierover ontstemd? Had de fiets niet genoeg aandacht gehad? Had de fiets het verzoek van B (“Er vloog net trouwens nog een Bulls langs m’n raampje.”) gehoord?
Wat de achtergrond ook was, de fiets liet op de terugweg naar huis vlak voor Nijmegen toch weer van zich horen! Het ene moment stond hij gemoedelijk naast mijn Kuota op het dak te wapperen in de harde westenwind, het volgende moment blies een windstoot (code Oranje!) de fiets uit de klem van mijn degelijk Thule dakdragers en zag de eigenaresse ineens het stuur van haar Bulls naast zich door het raam van de auto! En nog een paar seconden later – de auto had ik al bijna op de vluchtstrook – besloot de dakdrager de weerbastige Bulls los te laten, die daarmee op het asfalt smakte!
Snel stoppen en tijd voor een noodoperatie! Terwijl ik de dakdrager andersom monteerde zodat deze beter bestand was tegen de westenwind, probeerden de mannelijke meerijders de Bulls weer enigszins tot leven te wekken. Er zat nog beweging in, maar helemaal sjofel was de fiets niet meer. De eigenaresse was relaxt onder het gebeuren; ze wilde immers misschien toch al – en nu helemaal wel – een nieuwe fiets. De fiets stond weer op het dak naast de Kuota (waarvan slechts de ketting van het grote blad was gewaaid; Italiaanse kwaliteit?!) en hield zich de rest van de rit rustig. Gelukkig…
